Heel lang lijkt het intellectuele karakter van AA-Gent spits Mbaye Leye in dit filmpje nogal kunstmatig opgeklopt.
Maar dan. Aan het eind. Hoho. Dan blijken er toch voetballers met verstand te bestaan.
Of moet voor Koning voetbal alles wijken?
30 dec 2009
29 dec 2009
Tom Traubert's Blues - Tom Waits
Het aantal kikkers die in de man zijn keel zijn gestorven is niet klein.
Het aantal keren dat ik bij dit nummer met succes even de wereld vergat, evenmin.
Het aantal keren dat ik bij dit nummer met succes even de wereld vergat, evenmin.
Nieuw materiaal Nine Inch Nails op komst
Op de website van de band Nine Inch Nails kondigde frontman Trent Reznor vorige dinsdag aan dat er in 2010 een nieuwe plaat komt.
Who gives a fuck? Wel, ikke.
Wie zich wel laten overtuigen kan hier het vorige album lekker legaal en gratis en integraal downloaden. Je vindt er ook filmpjes van live shows.
Het valt niet te verbazen dat de muziek van NIN gratis te downloaden valt. Reznor's mening op dat gebied komt ongeveer hier op neer: muziek is gratis, get over it! Lees hier zijn volledig standpunt.
Sites van bands worden met de dag trouwens leuker en interactiever. Check zeker ook eens deze. Je kan er ondere andere het verslag lezen van Thom Yorke's bezoek aan de klimaatconferentie in Kopenhagen. Hij is niet echt enthousiast.
Ook Radiohead neemt vanaf januari een nieuwe plaat op.
Mjammie!
Who gives a fuck? Wel, ikke.
Wie zich wel laten overtuigen kan hier het vorige album lekker legaal en gratis en integraal downloaden. Je vindt er ook filmpjes van live shows.
Het valt niet te verbazen dat de muziek van NIN gratis te downloaden valt. Reznor's mening op dat gebied komt ongeveer hier op neer: muziek is gratis, get over it! Lees hier zijn volledig standpunt.
Sites van bands worden met de dag trouwens leuker en interactiever. Check zeker ook eens deze. Je kan er ondere andere het verslag lezen van Thom Yorke's bezoek aan de klimaatconferentie in Kopenhagen. Hij is niet echt enthousiast.
Ook Radiohead neemt vanaf januari een nieuwe plaat op.
Mjammie!
28 dec 2009
het waarom van MFL: Bis
Dit weekend interessante discussie gehad over Music For Life.
De stelling van mijn gesprekspartner:
Music For Life focust te veel op éénmalige giften. Mensen geven wel graag, zolang het maar éénmalig is en het geld rechtstreeks naar de betrokkenen gaat. Dat terwijl NGO's natuurlijk ook fondsen nodig hebben om hun werking te betalen (personeelskosten, bijvoorbeeld) en om meer duurzame acties op poten zetten (opbouwen van lokale economieën bijvoorbeeld).
Over dat laatste een goed interview van een klasgenoot voor Mo* Magazine.
Mjn wederwoord kwam hierop neer:
1. In se heb je gelijk.
MAAR:
2. het Rode Kruis is een NGO die aan noodhulp doet, dus zij focussen zich zowiezo op korstondige acties met direct resultaat
3. misschien is het beter MFL als een mogelijkheid te zien. ontwikkelingshulp was nog nooit zo sexy en in the picture. zien wat het wordt volgend jaar, misschien trekt Studio Brussel de actie wel open naar andere NGO's en meer structurele werking. hopelijk.
4. MFL betrekt mensen die anders nooit geld zouden geven voor het goede doel. ze doen dat omdat ze het op een leuke, moderne manier organiseren. veel liever dit dan sleutelhangers van Vredeseilanden en kaarsen van Amnesty.
5. de enige echte schuldige hier vind ik de overheid. zij hebben expertise op het vlak van ontwikkelingssamenwerking en weten dat er meer nodig is dan noodhulp. toch gaf Leterme 1 miljoen euro. hij deed ook geen moeite om te verstoppen dat dat voor een deel stemmenronselarij was: "Gelet op het feit dat deze actie door heel veel Vlamingen werrd gesteund, ... "
23 dec 2009
Urbanus versus HLN
Gisteren stond op de voorpagina van het laatste nieuws een treurig bericht.
Het optreden van de komiek Urbanus op het gala van de verkiezing van Sportman / Sportvrouw in het kursaal Oostende viel volgens die krant niet in de smaak bij het publiek.
HLN kreeg de arme man zelfs zover te verklaren dat hij voortaan misschien beter niet meer op de tv zou verschijnen. Zijn eerste passage als jurylid bij De Slimste Mens was ook al geen succes.
Of Urbanus passé is, daar kan u hiernaast over stemmen.
Maar over hoe goed Urbanus vroeger was, daar wordt niet over gestemd. Dat staat vast. Urbanus heeft hilarische sketches in zijn repetoire.
Ziehier:
Het optreden van de komiek Urbanus op het gala van de verkiezing van Sportman / Sportvrouw in het kursaal Oostende viel volgens die krant niet in de smaak bij het publiek.
HLN kreeg de arme man zelfs zover te verklaren dat hij voortaan misschien beter niet meer op de tv zou verschijnen. Zijn eerste passage als jurylid bij De Slimste Mens was ook al geen succes.
Of Urbanus passé is, daar kan u hiernaast over stemmen.
Maar over hoe goed Urbanus vroeger was, daar wordt niet over gestemd. Dat staat vast. Urbanus heeft hilarische sketches in zijn repetoire.
Ziehier:
waarom Music For Life zo succesvol is
In De Morgen van vandaag lees je de mening van een aantal reclamemakers over deze topic, maar hier is de verklaring van een socioloog (ik dus). Voor alle duidelijkheid: ik schreef dit maandagavond op de trein naar huis, dus ik was eerst, alleen haalde mijn stuk de krant niet. terecht wellicht.
Ludwig Feuerbach versus Music For Life
Ook dit jaar brengt Music For Life het beste in de Vlaming naar boven. Ondanks de crisis (iemand van jullie daar al iets van gevoeld? – deze gelukkige alvast niet). Ondanks de kou (ik haat vriesvingers). Het grote aantal inzamelacties ontlokte Sam De Bruyn zelfs een (ironische) oprisping: “Het moet gedaan zijn met al dat geld. Dit kan echt niet meer.”
Ik vraag me af: vanwaar komt al die mensenliefde? Nu al voor het vierde jaar op een rij. U mag dat een cynische vraag vinden, ik vind het gewoon een boeiende.
De nieuwigheid is er in elk geval van af, lijkt me. Nu ik voor mijn stage bij De Morgen Music For Life op de voet volg, heb ik zelfs al na zes dagen een zware overkill. Beginnersgeluk kunnen we Studio Brussel alvast niet meer verwijten. Maar waaraan ligt het dan wel?
Veel heeft wellicht te maken met het goede doel, om even een open deur in te trappen. Dit jaar nog meer dan voorheen, zijn ze er bij Studio Brussel en het Rode Kruis in geslaagd om dat goede doel op een duidelijke en daarom motiverende manier in beeld te brengen. 5 euro voor één muskietennet, de malariamug als boosdoener en een hele knappe reportage van Tomas De Soete in Burundi hebben daarvoor gezorgd.
Maar meer nog dan met altruïsme heeft Music For Life volgens mij te maken met entertainment. De drang van mensen naar plezier is altijd al veel meer te vertrouwen geweest dan hun naastenliefde.
Dat is ook de verklaring die Feuerbach ooit gaf aan het geloof. Gelovigen vereren vooral zichzelf, zei hij. De kracht en de energie die ontleend wordt aan de groep, wordt geprojecteerd op iets of iemand daarboven. Voor zij die ondertussen vergeten zijn hoe het er vroeger wel es aan toe ging in de kerk, heeft Feuerbach zijn theorie ook toegepast op een popconcert. Het publiek adoreert de zanger of groep, maar eigenlijk beleeft het vooral plezier aan het gevoel ergens bij te horen en samen een geweldige kracht te bezitten.
Mocht hij nog leven, Feuerbach zou zijn theorie in Music For Life bevestigd zien. De brandweermannen die zondagavond stonden te feesten aan het Glazen Huis en er 10.200 euro kwamen deponeren, hebben fantastisch werk geleverd. No doubt about it. Waren de spuitgasten (onmiddellijk een senaatscommissie voor de herinvoering van dit woord – iets anders hebben ze daar toch niet te doen) zo blij omdat ze 2.040 mensen van besmetting met malaria hadden gered? Of waren ze gewoon (terecht) trots op zichzelf?
Ik hoop dat MFL nog meer geld inzamelt dat vorig jaar. In Nederland zitten ze halfweg alvast aan 4,5 miljoen euro. Als ze bij Serious Request zo doorgaan, hebben ze aan het eind bijna 4 miljoen euro meer dan in 2008.
De teller staat voorlopig op 876,800 euro.
Ludwig Feuerbach versus Music For Life
Ook dit jaar brengt Music For Life het beste in de Vlaming naar boven. Ondanks de crisis (iemand van jullie daar al iets van gevoeld? – deze gelukkige alvast niet). Ondanks de kou (ik haat vriesvingers). Het grote aantal inzamelacties ontlokte Sam De Bruyn zelfs een (ironische) oprisping: “Het moet gedaan zijn met al dat geld. Dit kan echt niet meer.”
Ik vraag me af: vanwaar komt al die mensenliefde? Nu al voor het vierde jaar op een rij. U mag dat een cynische vraag vinden, ik vind het gewoon een boeiende.
De nieuwigheid is er in elk geval van af, lijkt me. Nu ik voor mijn stage bij De Morgen Music For Life op de voet volg, heb ik zelfs al na zes dagen een zware overkill. Beginnersgeluk kunnen we Studio Brussel alvast niet meer verwijten. Maar waaraan ligt het dan wel?
Veel heeft wellicht te maken met het goede doel, om even een open deur in te trappen. Dit jaar nog meer dan voorheen, zijn ze er bij Studio Brussel en het Rode Kruis in geslaagd om dat goede doel op een duidelijke en daarom motiverende manier in beeld te brengen. 5 euro voor één muskietennet, de malariamug als boosdoener en een hele knappe reportage van Tomas De Soete in Burundi hebben daarvoor gezorgd.
Maar meer nog dan met altruïsme heeft Music For Life volgens mij te maken met entertainment. De drang van mensen naar plezier is altijd al veel meer te vertrouwen geweest dan hun naastenliefde.
Dat is ook de verklaring die Feuerbach ooit gaf aan het geloof. Gelovigen vereren vooral zichzelf, zei hij. De kracht en de energie die ontleend wordt aan de groep, wordt geprojecteerd op iets of iemand daarboven. Voor zij die ondertussen vergeten zijn hoe het er vroeger wel es aan toe ging in de kerk, heeft Feuerbach zijn theorie ook toegepast op een popconcert. Het publiek adoreert de zanger of groep, maar eigenlijk beleeft het vooral plezier aan het gevoel ergens bij te horen en samen een geweldige kracht te bezitten.
Mocht hij nog leven, Feuerbach zou zijn theorie in Music For Life bevestigd zien. De brandweermannen die zondagavond stonden te feesten aan het Glazen Huis en er 10.200 euro kwamen deponeren, hebben fantastisch werk geleverd. No doubt about it. Waren de spuitgasten (onmiddellijk een senaatscommissie voor de herinvoering van dit woord – iets anders hebben ze daar toch niet te doen) zo blij omdat ze 2.040 mensen van besmetting met malaria hadden gered? Of waren ze gewoon (terecht) trots op zichzelf?
Ik hoop dat MFL nog meer geld inzamelt dat vorig jaar. In Nederland zitten ze halfweg alvast aan 4,5 miljoen euro. Als ze bij Serious Request zo doorgaan, hebben ze aan het eind bijna 4 miljoen euro meer dan in 2008.
De teller staat voorlopig op 876,800 euro.
3 dec 2009
the sound of winter
Opgenomen ter ere van oudejaarsavond 2007. En sindsdien de soundtrack voor elke winteravond die naam waardig. Binnenkijken bij de grote meneeren van Radiohead. Enjoy!
29 nov 2009
Monkey, journey to the west
Damon Albarn, de man achter Blur en Gorrilaz, heeft een nieuw project. Het was donderdagavond te zien op Canvas in 'Later, with Jools Holland' - heerlijk programma! (belangrijk detail: de aflevering van donderdag werd in november 2008 al uitgezonden op de BBC, geweldig up-to-date is deze post dus wsl niet).
"Monkey, journey to the west", heet het en het is MAF. op een goeie manier. Als ik goed geteld heb, waren en drie japanse zangeressen, één chinese harp (+harpiste), een drummer, een synthman, een bassist, een fake panda, één slangemens.
Alle nummers zijn geschreven in de Chinese pentatonische toonladder (normale toonladder hebben 7 noten, de PENTAtonische heeft er vijf) en worden in het Mandarijns gezongen. De muziek is minimalistisch, noot per noot komt ze tot leven. Het geheel klinkt redelijk fantastisch. Dat Albarn na Blur en Gorillaz opnieuw van nul begint en zijn eigen succes uitdaagt: I love it!
En ik ben niet de enige!
OPGELET/ "Monkey, Journey to the West" is niet alleen een groep, maar ook een album en een opera.
Dit is de trailer:
Het album, de videoclips en de opera vertellen het verhaal van de Monkey King, die geboren werd uit een stenen ei en naar India wordt gestuurd om de heilige geschriften terug naar China te brengen.
Al het grafische werk is opnieuw van Jamie Hewlett, die ook al 'tekende' (haha) voor de Gorillaz - figuren en - clips.
"Monkey, journey to the west", heet het en het is MAF. op een goeie manier. Als ik goed geteld heb, waren en drie japanse zangeressen, één chinese harp (+harpiste), een drummer, een synthman, een bassist, een fake panda, één slangemens.
Alle nummers zijn geschreven in de Chinese pentatonische toonladder (normale toonladder hebben 7 noten, de PENTAtonische heeft er vijf) en worden in het Mandarijns gezongen. De muziek is minimalistisch, noot per noot komt ze tot leven. Het geheel klinkt redelijk fantastisch. Dat Albarn na Blur en Gorillaz opnieuw van nul begint en zijn eigen succes uitdaagt: I love it!
En ik ben niet de enige!
OPGELET/ "Monkey, Journey to the West" is niet alleen een groep, maar ook een album en een opera.
Dit is de trailer:
Het album, de videoclips en de opera vertellen het verhaal van de Monkey King, die geboren werd uit een stenen ei en naar India wordt gestuurd om de heilige geschriften terug naar China te brengen.
Al het grafische werk is opnieuw van Jamie Hewlett, die ook al 'tekende' (haha) voor de Gorillaz - figuren en - clips.
23 nov 2009
Bar(s)t Somers: criminaliteit en allochtonen - een vanzelfsprekende link?
Afgelopen zondag was Bart Somers te gast in de Zevende Dag. Hij debatteerde er over zijn plannen voor een Mechelse jeugdinstelling met minister van welzijn Jo Vandeurzen en kinderpsychiater Peter Adriaenssens.
Wanneer minister Vandeurzen opmerkt dat het gerechtelijke arrondissement Mechelen op Brussel en Antwerpen na het vaakst jeugddelinquenten doorverwijst naar een gesloten instelling, antwoordt Somers:
"Daar is ook een reden voor. We zijn ook de derde multiculturele stad van Vlaanderen. De derde stad met de meeste, laat ik zeggen, samenlevingsuitdagingen."
Somers springt als een dartel veulen van jeugddelinquentie naar multiculturaliteit. Maar is deze link wel zo evident? Mij lijken er een hele hoop andere mogelijkheden voor de derde plaats van het arrondissement Mechelen.
De voornaamste reden voor deze uitspraak lijkt me geen objectieve. Eerder lijkt het me dat Somers het niet heeft begrepen op een open, multiculturele samenleving. Als hij het over 'de mensen' heeft, heeft hij het over de rasechte Mechelaar of over de allochtonen die daar intussen erg op gelijken.
20 nov 2009
6 nov 2009
5 nov 2009
THIS IS IT langer in de bioscoop
ha!
Sony Pictures meldt dat THIS IS IT langer dan de geplande 2 weken te zien zal zijn in de bioscoop.
'De belangstelling voor de film is groter dan verwacht. We rekenden vooral op de fans, maar veel meer mensen willen hem zien.', zegt de woordvoerder van dienst.
Zei daar iemand flauwe promotiestunt?
Sony Pictures meldt dat THIS IS IT langer dan de geplande 2 weken te zien zal zijn in de bioscoop.
'De belangstelling voor de film is groter dan verwacht. We rekenden vooral op de fans, maar veel meer mensen willen hem zien.', zegt de woordvoerder van dienst.
Zei daar iemand flauwe promotiestunt?
THIS IS IT
Is de docu over de repetities voor Michael Jackson's comeback-show pure geldklopperij?
Ja. Uiteraard. De film is gemaakt met het oog op zoveel mogelijk winst. Zoals alle films in het commerciële circuit. Dat 'THIS IS IT' maar twee weken loopt, is geen artistieke laat staan publlieksvriendelijke keuze, maar wel een (flauwe) promotiestunt.
Is 'THIS IS IT' daarom een slechte film?
Nee. De film is een waardig eerbetoon. We krijgen Michael te zien op de repetities voor zijn laatste reeks optreden in de 02-arena in Londen. De beelden waren oorspronkelijk bedoeld voor eigen gebruik en zijn nu gemonteerd tot een docu van bijna twee uur. Nummer na nummer zien we hoe er gewerkt wordt aan de muziek, de visuals, het licht, de zang en de choreografie.
Het moet voor de fans een geweldige troost zijn om hun idool eindelijk nog es te zien stralen. De film gaat niet over Jackson als media-figuur, excentrieke miljonair, zielige kinderlokker of chirurgie-verslaafde. MJ is in deze docu enkel bezig met zijn core bussiness: entertainen. En dat doet hij beter dan wie ook. Zelfs tijdens repetities is de man een plezier om naar te kijken.
31 okt 2009
Bij Bart Somers op de sofa
De Mechelse asielzoekers die bij de stad een aanvraag tot regularisatie hebben ingediend, mogen binnenkort bij burgemeester Bart Somers (Open VLD!) op de koffie. (Bekijk hier het filmpje - let er op hoe Somers elk woord kracht bijzet met een kopstoot) Somers gaat met de asielzoekers "praten over doodnormale, dagdagelijkse dingen" om hun kennis van het Nederlands te testen. Als die onvoldoende blijkt, stuurt de burgemeester een negatief advies aan de minister, die over de regularisatie-aanvraag beslist.
Ik zou er graag bij zijn. Bij Bart Somers op de sofa. Lekker een beetje bijpraten. Over de derde plaats van Malinwa misschien. Of over de voorzittersverkiezingen bij Open Vld. Over waar je de beste frieten koopt in Mechelen. Misschien laat Bart wel iets los over vrouw en kind. Dat de oudste onlangs vroeg of ze een piercing mocht. Stel je voor. Hebben uw kinderen ook van die folietjes, meneer? Ik hoor het hem zo vragen. In Iran, meneer, wat eten ze daar zoal? Jaja, en voelt u zich wat thuis hier? Hoe doen de kinderen het op school? En de vrouw, meneer? Komt ze af en toe es buiten, ja? Alles goed op het werk, meneer? U komt toch altijd op tijd, hoop ik meneer.
Misschien is de Mechelse burgervader wel helemaal geen prater. Misschien weet hij niet zo goed wat zeggen en pulkt hij de hele tijd nerveus aan zijn tricolore sjerp. Misschien haalt hij de dossiers wel door elkaar en vraagt hij aan een Rus hoe je't best een goulash maakt. Runds - of kalfsvlees, meneer, wat lijkt u het best?
De burgemeester sust. Het gaat hier niet om een taaltest. De asielzoeker hoeft geen vlekkeloos Nederlands te praten. Dat kunnen de meeste Mechelaars ook niet, weet hun burgervader. Het moet en zal een gemoedelijk gesprek worden. Als vrienden onder mekaar. Alleen beslist de ene vriend aan het eind van het gesprek of de andere vriend papieren krijgt. Verder is er niks aan de hand.
Ik zou er echt graag willen bij zijn. Bij Bart Somers op de sofa. Gesprekken over bloemkool op leven en dood. Heerlijk.
Ik zou er graag bij zijn. Bij Bart Somers op de sofa. Lekker een beetje bijpraten. Over de derde plaats van Malinwa misschien. Of over de voorzittersverkiezingen bij Open Vld. Over waar je de beste frieten koopt in Mechelen. Misschien laat Bart wel iets los over vrouw en kind. Dat de oudste onlangs vroeg of ze een piercing mocht. Stel je voor. Hebben uw kinderen ook van die folietjes, meneer? Ik hoor het hem zo vragen. In Iran, meneer, wat eten ze daar zoal? Jaja, en voelt u zich wat thuis hier? Hoe doen de kinderen het op school? En de vrouw, meneer? Komt ze af en toe es buiten, ja? Alles goed op het werk, meneer? U komt toch altijd op tijd, hoop ik meneer.
Misschien is de Mechelse burgervader wel helemaal geen prater. Misschien weet hij niet zo goed wat zeggen en pulkt hij de hele tijd nerveus aan zijn tricolore sjerp. Misschien haalt hij de dossiers wel door elkaar en vraagt hij aan een Rus hoe je't best een goulash maakt. Runds - of kalfsvlees, meneer, wat lijkt u het best?
De burgemeester sust. Het gaat hier niet om een taaltest. De asielzoeker hoeft geen vlekkeloos Nederlands te praten. Dat kunnen de meeste Mechelaars ook niet, weet hun burgervader. Het moet en zal een gemoedelijk gesprek worden. Als vrienden onder mekaar. Alleen beslist de ene vriend aan het eind van het gesprek of de andere vriend papieren krijgt. Verder is er niks aan de hand.
Ik zou er echt graag willen bij zijn. Bij Bart Somers op de sofa. Gesprekken over bloemkool op leven en dood. Heerlijk.
30 okt 2009
DE WARE AARD VAN HET BEEST
Absynthe Minded / De Kreun / donderdag 29 okt
In augustus van dit jaar bracht Absynthe Minded zijn vierde full-album uit. De tweede single daaruit, ‘Envoi’, staat sinds vorige week op 1 in de hitlijst van Studio Brussel. Geen wonder dus dat de groep door werd aangekondigd als ‘helden uit De Afrekening.’ Maar Absynthe Minded is een groep met vele gezichten. Een grillige groep, zou je kunnen zeggen. Een veelzijdige groep, volgens mij. Nu eens jazzy, vaak melodieus, soms subtiel, dan weer keihard.
Het optreden in De Kreun begon gemoedelijk. Absynthe speelde het eerste half uur vooral nummers uit de titteloze nieuwe plaat en die is een stuk rustiger dan zijn voorganger There is Nothing. Rustiger, maar zeker niet minder. Heaven knows, Moodswing Baby en vooral Paramount zijn hele sterke popsongs, die live niks van hun kracht moesten inboeten.
Na een half uur volgde met Plane Song een eerste waarschuwing. Met het vliegtuiglied schakelden Ostyn & co een versnelling hoger en, zowaar, een deel van het publiek haakte af. Een paar onverlaten dierven het zelf aan om luidkeels om ‘Envoi’ te roepen.
‘Envoi’ kwam er ook, snel gevolgd door ‘My Heroïcs, Part One’, die andere grote hit. Maar ze waren niet meer dan een tussenpauze. De band knalde door de set. Van Plane Song tot aan Stuck in Reverse, dat een pompend hoogtepunt was.
Absynthe Minded is live een groep met ballen. Veel ballen. Teveel ballen vonden sommigen gisteren. Toegegeven, leuk moet het niet zijn als artiest om te merken dat je zelf meer plezier beleeft aan de set dan een deel van het publiek. De welgemeende fuck you die Bert Ostyn aan het begin van de bisronde opdroeg aan de man die (nog steeds) om ‘Envoi’ stond te roepen, was dan ook begrijpelijk. Toch had Ostyn beter voor de zalvende oplossing gekozen en wat meer moeite moeten doen om met het publiek te praten. Zijn eigenwijsheid weze hem echter vergeven, vooral omdat net die gezonde arrogante tot een krachtige en overtuigende set leed.
In de begindagen werd Absynthe Minded - bij gebrek aan inspiratie - vaak vergeleken met Deus. Er is echter één groot verschil. Deus is een groep op zijn retour. Absynthe Minded zit in stijgende lijn.
Ik heb geschreven.
In augustus van dit jaar bracht Absynthe Minded zijn vierde full-album uit. De tweede single daaruit, ‘Envoi’, staat sinds vorige week op 1 in de hitlijst van Studio Brussel. Geen wonder dus dat de groep door werd aangekondigd als ‘helden uit De Afrekening.’ Maar Absynthe Minded is een groep met vele gezichten. Een grillige groep, zou je kunnen zeggen. Een veelzijdige groep, volgens mij. Nu eens jazzy, vaak melodieus, soms subtiel, dan weer keihard.
Het optreden in De Kreun begon gemoedelijk. Absynthe speelde het eerste half uur vooral nummers uit de titteloze nieuwe plaat en die is een stuk rustiger dan zijn voorganger There is Nothing. Rustiger, maar zeker niet minder. Heaven knows, Moodswing Baby en vooral Paramount zijn hele sterke popsongs, die live niks van hun kracht moesten inboeten.
Na een half uur volgde met Plane Song een eerste waarschuwing. Met het vliegtuiglied schakelden Ostyn & co een versnelling hoger en, zowaar, een deel van het publiek haakte af. Een paar onverlaten dierven het zelf aan om luidkeels om ‘Envoi’ te roepen.
‘Envoi’ kwam er ook, snel gevolgd door ‘My Heroïcs, Part One’, die andere grote hit. Maar ze waren niet meer dan een tussenpauze. De band knalde door de set. Van Plane Song tot aan Stuck in Reverse, dat een pompend hoogtepunt was.
Absynthe Minded is live een groep met ballen. Veel ballen. Teveel ballen vonden sommigen gisteren. Toegegeven, leuk moet het niet zijn als artiest om te merken dat je zelf meer plezier beleeft aan de set dan een deel van het publiek. De welgemeende fuck you die Bert Ostyn aan het begin van de bisronde opdroeg aan de man die (nog steeds) om ‘Envoi’ stond te roepen, was dan ook begrijpelijk. Toch had Ostyn beter voor de zalvende oplossing gekozen en wat meer moeite moeten doen om met het publiek te praten. Zijn eigenwijsheid weze hem echter vergeven, vooral omdat net die gezonde arrogante tot een krachtige en overtuigende set leed.
In de begindagen werd Absynthe Minded - bij gebrek aan inspiratie - vaak vergeleken met Deus. Er is echter één groot verschil. Deus is een groep op zijn retour. Absynthe Minded zit in stijgende lijn.
Ik heb geschreven.
29 okt 2009
WHY I BLOG
Andrew Sullivan, redacteur bij The Atlantic en fervent blogger, vraagt zich in een langgerekt essay af waarom hij zoveel plezier beleeft aan schrijven op het web. Het gevoel iets te schrijven dat seconden later door de hele wereld kan worden gelezen, noemt hij bevrijdend. Net alsof je aan de drugs zit.
Vijf regels ver en ik ben nog steeds nuchter. Ik vermoed dat ik ook aan het eind van deze blogpost nog steeds niet stoned zal zijn. Dat heeft wellicht te maken met de aard van het beestje. Ik ben een echte laggard. Nieuwe technologieën maken mij zelden euforisch. De Pater Versteylen in mijn hoofd klinkt luider dan ik het zou willen. Zouden we niet beter leren tevreden te zijn met wat we hebben in plaats van aan honderd kilometer per uur nieuwe gadgets, producten en toepassingen uit te vinden?
Na een korte periode van morele bezwaren, ga ik meestal toch overstag. Ik ben een echte gebruiker (snuif). Zonder internet zou ik niet meer kunnen leven. Ik zou verdwalen in mijn eigen stad, niks meer weten over alles en nog ongelukkiger communiceren met mijn vrienden. Zonder blog overleef ik waarschijnlijk wel nog. Net.
Sullivan is vooral enthousiast over de relatie tussen blogger en lezer. De schrijver kan zich niet langer verschuilen op de redactie van zijn krant. Wie op het internet schrijft doet dat niet traagjes en weldoordacht, maar meteen en vanuit zijn emoties. Bloggen is voor Sullivan echte menselijke communicatie. Veel meer dan schrijven voor een dagblad en natuurlijk nog veel meer dan het schrijven van een roman. Sullivan's verhaal klinkt aantrekkelijk, maar het is niet mijn realiteit.
De paar posts die ik tot hiertoe heb geschreven, waren geen emotionele reacties op pas gebeurde feiten. Het ging eerder om stukjes die ik al lang wilde schrijven, maar tot hiertoe nog niet had geschreven. Bovendien zit deze blog nog in zijn beginfase en is er van interactiveit wenig sprake.
Sullivan helpt de twijfelende blogger. Een blog moet vooral leven, zegt hij. Liever veel korte posts, dan af en toe een lange. Snel schrijven helpt ook. Dat zorgt voor een andere schrijfstijl en verhoogt bij de lezer het gevoel dat de blogger tegen hem spreekt. Ten slotte raadt Sullivan aan om zoveel mogelijk met links te werken. Hetzij naar andere blogs, hetzij naar pagina's waar de post op gebaseerd is.
Ik zal met deze tips zeker rekening houden. Hopelijk blazen ze wat meer leven in deze blog.
Vijf regels ver en ik ben nog steeds nuchter. Ik vermoed dat ik ook aan het eind van deze blogpost nog steeds niet stoned zal zijn. Dat heeft wellicht te maken met de aard van het beestje. Ik ben een echte laggard. Nieuwe technologieën maken mij zelden euforisch. De Pater Versteylen in mijn hoofd klinkt luider dan ik het zou willen. Zouden we niet beter leren tevreden te zijn met wat we hebben in plaats van aan honderd kilometer per uur nieuwe gadgets, producten en toepassingen uit te vinden?
Na een korte periode van morele bezwaren, ga ik meestal toch overstag. Ik ben een echte gebruiker (snuif). Zonder internet zou ik niet meer kunnen leven. Ik zou verdwalen in mijn eigen stad, niks meer weten over alles en nog ongelukkiger communiceren met mijn vrienden. Zonder blog overleef ik waarschijnlijk wel nog. Net.
Sullivan is vooral enthousiast over de relatie tussen blogger en lezer. De schrijver kan zich niet langer verschuilen op de redactie van zijn krant. Wie op het internet schrijft doet dat niet traagjes en weldoordacht, maar meteen en vanuit zijn emoties. Bloggen is voor Sullivan echte menselijke communicatie. Veel meer dan schrijven voor een dagblad en natuurlijk nog veel meer dan het schrijven van een roman. Sullivan's verhaal klinkt aantrekkelijk, maar het is niet mijn realiteit.
De paar posts die ik tot hiertoe heb geschreven, waren geen emotionele reacties op pas gebeurde feiten. Het ging eerder om stukjes die ik al lang wilde schrijven, maar tot hiertoe nog niet had geschreven. Bovendien zit deze blog nog in zijn beginfase en is er van interactiveit wenig sprake.
Sullivan helpt de twijfelende blogger. Een blog moet vooral leven, zegt hij. Liever veel korte posts, dan af en toe een lange. Snel schrijven helpt ook. Dat zorgt voor een andere schrijfstijl en verhoogt bij de lezer het gevoel dat de blogger tegen hem spreekt. Ten slotte raadt Sullivan aan om zoveel mogelijk met links te werken. Hetzij naar andere blogs, hetzij naar pagina's waar de post op gebaseerd is.
Ik zal met deze tips zeker rekening houden. Hopelijk blazen ze wat meer leven in deze blog.
25 okt 2009
Everybody loves Michael
Waarom is het zo moeilijk om over popmuziek te schrijven? Het heeft te maken met schaamte. Want popmuziek gaat over een ordinaire kick, een roes die naar believen opgezocht en herhaald kan worden. [Bart Meuleman, De donkere kant van de zon]
Bart Meuleman heeft gelijk. Wie over popmuziek wil schrijven, moet de schaamte voorbij. Ik begin dan ook met een bekentenis: ‘Ik hou van Michael Jackson.’ En nee, niet alleen van Beat it, Thriller en Billie Jean. Ik hou net zoveel van Heal the World, Human Nature en Man in the Mirror.
[Man in the Mirror, Michael Jackson]
I'm Gonna Make A Change
For Once In My Life
It's Gonna Feel Real Good
Gonna Make A Difference
Gonna Make It Right...
(…)
I See The Kids In The Street
With Not Enough To Eat
Who Am I, To Be Blind?
Pretending Not To See Their Needs
A Summer's Disregard
A Broken Bottle Top
And A One Man's Soul
They Follow Each Other On
The Wind Ya' Know
'Cause They Got Nowhere To Go
That's Why I Want You To Know
I'm Starting With The Man In The Mirror
I'm Asking Him To Change His Ways
And No Message Could Have Been Any Clearer
If You Wanna Make The World A Better Place
Take A Look At Yourself, And Then Make A Change
Wie luistert naar Man in the Mirror, krijgt in het begin heel wat te slikken. Een mierzoete synth-riedel wordt aangevuld met vingergeknip en veel gekreun. Verschrikkelijk. De tekst slaat alles. Wat een banale nonsens! Alsof ik weer 12 ben en een overrijpe pastoor mij de les leest. Waarom pikken wij dit? Waarom komt Michael Jackson hier mee weg? Mijn pas overwonnen schaamte is al weer terug.
Een halve minuut ver in Man in the Mirror, vallen de drums in. De groove ontwikkelt zich. Er wordt opgebouwd naar het refrein. En dan komt de laatste zin van de eerste strofe. Michael zingt letterlijk: ‘That’s why I want you to know’, maar dat is heel moeilijk te verstaan. En toch is dit de belangrijkste zin van de hele strofe. Vanaf hier zingt Jackson feller en met meer verbetenheid. De zang zweeft niet meer, maar bijt, trekt en groovet. Luister maar es naar het verschil tussen de eerste en de tweede strofe (‘I’ve been a victim of, a selfish kind of love’).
We zijn anderhalve minuut ver en ik heb Jackson ondertussen alle zonden van in de intro vergeven. The bastard did it again. Vanaf hier is het genieten. Het vocale steekspel tussen Michael en zijn uit de kluiten gewassen achtergrondkoor werkt aanstekelijk. Tekstueel hebben we na 2 minuten al alle informatie gehad. En toch, toch is het laatste stuk van Man in the Mirror het beste. Blijft alleen de vraag: waarom?
Man in the Mirror leert ons een belangrijke les. In de popmuziek primeert stijl op inhoud. Jackson is the King of Pop enkel en alleen omdat niemand zingt en danst zoals hij. Niet omwille van zijn teksten. Tuurlijk, het helpt dat Jacksons teksten alleen maar algemeenheden bevatten. Ze zijn zo verschikkelijk evident, dat we eigenlijk alleen maar worden aangemoedigd om er vooral niet naar te luisteren. Wie wil er van de wereld nu geen better place maken? Jackson is in de teksten van nummers als Man in the Mirror een kind. Een naïef, klein kind dat droomt van een wereld zonder honger. Michael houdt van blank, zwart, jong en oud. MJ is al die dingen ook gewoon zelf. Hij was zwart, werd blank, werd oud, maar bleef jong. Alles en iedereen is één in Jackons wereld. Kijk maar es hoe Jackson in dit filmpje door niet minder dan 25 zwarte broeders wordt geruggesteund.
http://www.youtube.com/watch?v=_4COxumzxKw
Popmuziek is escapisme. We luisteren er niet voor niks naar in onze vrije tijd. Op momenten dat we even willen vergeten, even willen weg zijn, even iemand anders willen zijn. In de wereld van Michael Jackson is het dan heerlijk vertoeven. Er is liefde en hoop, maar ook veel groove. En dat laatste is niet onbelangrijk. Want pas als we ook fysiek worden meegezogen, is de roes compleet. Pas als alleen de beat nog telt, is het denken gestopt.
Lieve Michael, je wordt gemist.
Bart Meuleman heeft gelijk. Wie over popmuziek wil schrijven, moet de schaamte voorbij. Ik begin dan ook met een bekentenis: ‘Ik hou van Michael Jackson.’ En nee, niet alleen van Beat it, Thriller en Billie Jean. Ik hou net zoveel van Heal the World, Human Nature en Man in the Mirror.
[Man in the Mirror, Michael Jackson]
I'm Gonna Make A Change
For Once In My Life
It's Gonna Feel Real Good
Gonna Make A Difference
Gonna Make It Right...
(…)
I See The Kids In The Street
With Not Enough To Eat
Who Am I, To Be Blind?
Pretending Not To See Their Needs
A Summer's Disregard
A Broken Bottle Top
And A One Man's Soul
They Follow Each Other On
The Wind Ya' Know
'Cause They Got Nowhere To Go
That's Why I Want You To Know
I'm Starting With The Man In The Mirror
I'm Asking Him To Change His Ways
And No Message Could Have Been Any Clearer
If You Wanna Make The World A Better Place
Take A Look At Yourself, And Then Make A Change
Wie luistert naar Man in the Mirror, krijgt in het begin heel wat te slikken. Een mierzoete synth-riedel wordt aangevuld met vingergeknip en veel gekreun. Verschrikkelijk. De tekst slaat alles. Wat een banale nonsens! Alsof ik weer 12 ben en een overrijpe pastoor mij de les leest. Waarom pikken wij dit? Waarom komt Michael Jackson hier mee weg? Mijn pas overwonnen schaamte is al weer terug.
Een halve minuut ver in Man in the Mirror, vallen de drums in. De groove ontwikkelt zich. Er wordt opgebouwd naar het refrein. En dan komt de laatste zin van de eerste strofe. Michael zingt letterlijk: ‘That’s why I want you to know’, maar dat is heel moeilijk te verstaan. En toch is dit de belangrijkste zin van de hele strofe. Vanaf hier zingt Jackson feller en met meer verbetenheid. De zang zweeft niet meer, maar bijt, trekt en groovet. Luister maar es naar het verschil tussen de eerste en de tweede strofe (‘I’ve been a victim of, a selfish kind of love’).
We zijn anderhalve minuut ver en ik heb Jackson ondertussen alle zonden van in de intro vergeven. The bastard did it again. Vanaf hier is het genieten. Het vocale steekspel tussen Michael en zijn uit de kluiten gewassen achtergrondkoor werkt aanstekelijk. Tekstueel hebben we na 2 minuten al alle informatie gehad. En toch, toch is het laatste stuk van Man in the Mirror het beste. Blijft alleen de vraag: waarom?
Man in the Mirror leert ons een belangrijke les. In de popmuziek primeert stijl op inhoud. Jackson is the King of Pop enkel en alleen omdat niemand zingt en danst zoals hij. Niet omwille van zijn teksten. Tuurlijk, het helpt dat Jacksons teksten alleen maar algemeenheden bevatten. Ze zijn zo verschikkelijk evident, dat we eigenlijk alleen maar worden aangemoedigd om er vooral niet naar te luisteren. Wie wil er van de wereld nu geen better place maken? Jackson is in de teksten van nummers als Man in the Mirror een kind. Een naïef, klein kind dat droomt van een wereld zonder honger. Michael houdt van blank, zwart, jong en oud. MJ is al die dingen ook gewoon zelf. Hij was zwart, werd blank, werd oud, maar bleef jong. Alles en iedereen is één in Jackons wereld. Kijk maar es hoe Jackson in dit filmpje door niet minder dan 25 zwarte broeders wordt geruggesteund.
http://www.youtube.com/watch?v=_4COxumzxKw
Popmuziek is escapisme. We luisteren er niet voor niks naar in onze vrije tijd. Op momenten dat we even willen vergeten, even willen weg zijn, even iemand anders willen zijn. In de wereld van Michael Jackson is het dan heerlijk vertoeven. Er is liefde en hoop, maar ook veel groove. En dat laatste is niet onbelangrijk. Want pas als we ook fysiek worden meegezogen, is de roes compleet. Pas als alleen de beat nog telt, is het denken gestopt.
Lieve Michael, je wordt gemist.
12 okt 2009
Tips voor Trips
In het culturele aanbod van een welgestelde regio als Vlaanderen, kan het soms aardig zwemmen zijn. Ik heb dan ook besloten jullie af en toe een reddingsboeitje toe te werpen. Tips voor Trips: deel 1!
Nu woensdag, 14 oktober, kan je om 12u30 in de Brusselse bookshop Passa Porta naar de officiële voorstelling van 'De donkere kant van de zon'; een vrij geniaal boek over popmuziek van de hand van auteur Bart Meuleman.
De dag ervoor (fuck chronologie!), i.e. dinsdag 13 oktober, kan je om 20u naar de cd - voorstelling van 'Well Hunger', het eerste full album van Kapitein Korsakov. Dit vindt plaats in Gent, zaal de Minnemeers. Na Kapitein Korsakov speelt Mudhoney.
Voor alle mensen die
1) naar goeie optredens willen
2) niet te beroerd zijn om tot in Gent te komen
en 3) alle Clearchannels en Live Nations van deze wereld weigeren te onderhouden
www.democrazy.be!
Ik hoop van harte dat ik niet de enige ben die aan deze drie voorwaarden voldoet. Tzou een mooie, maar eenzame wereld zijn.
Nu woensdag, 14 oktober, kan je om 12u30 in de Brusselse bookshop Passa Porta naar de officiële voorstelling van 'De donkere kant van de zon'; een vrij geniaal boek over popmuziek van de hand van auteur Bart Meuleman.
De dag ervoor (fuck chronologie!), i.e. dinsdag 13 oktober, kan je om 20u naar de cd - voorstelling van 'Well Hunger', het eerste full album van Kapitein Korsakov. Dit vindt plaats in Gent, zaal de Minnemeers. Na Kapitein Korsakov speelt Mudhoney.
Voor alle mensen die
1) naar goeie optredens willen
2) niet te beroerd zijn om tot in Gent te komen
en 3) alle Clearchannels en Live Nations van deze wereld weigeren te onderhouden
www.democrazy.be!
Ik hoop van harte dat ik niet de enige ben die aan deze drie voorwaarden voldoet. Tzou een mooie, maar eenzame wereld zijn.
7 okt 2009
Officiële start
Ik verklaar deze blog bij deze officieel geopend. Regelmatig zal ik hier concertrecensies publiceren. Soms van minder bekende, Gentse bands, een andere keer van beter bekende Belgische of internationale acts.
De kop wordt afgebeten door een verslag van een indrukwekkend optreden van de Gentse band Kapitein Korsakov in april van dit jaar.
Please enjoy.
De kop wordt afgebeten door een verslag van een indrukwekkend optreden van de Gentse band Kapitein Korsakov in april van dit jaar.
Please enjoy.
Kapitein Korsakov daagt uit in Gentse Charlatan
Kapitein Korsakov daagt uit in Gentse Charlatan
Gent – 07.04.2009 Kapitein Korsakov is een wereld apart. De Gentse band balanceert continu op de grens tussen muziek en pure noise. Als luisteraar ben je dan ook ofwel resoluut voor óf je bent vierkant tegen. There’s no in between. Maar is dat niet zo voor alle goeie acts?
KKK (geen typfout) is het geesteskind van zanger-gitarist Pieter-Paul Devos. Samen met zijn twee kompanen (Pieter van Mullem op bass en Jonas Van den Bossche op drums) is hij schijnbaar constant op zoek naar de grens van wat van een publiek kan verdragen. Die evenwichtsoefening durft al eens te ontaarden. Laatste keer dat we de groep aan het werk zagen, hield Devos er bijvoorbeeld na drie nummers al mee op. Niet zo, donderdag, in de Gentse Charlatan. Devos en co. waren ditmaal perfect in evenwicht. Je zag een nonchalant stel wilde honden, maar wat je hoorde was af. Steeds weer doken uit de betonnen muur van geluid straffe riffs, venijnige zanglijnen en goed gekozen lyrics op. Ritmisch zette de groep je constant op het verkeerde been.
Vergis u niet: KKK bestaat uit drie goed getrainde muzikanten, die wel degelijk weten wat klank is en hoe je die opbouwt. De nummers hebben bovendien steeds een interessante structuur. Kortom: wat de kapitein vertelt, boeit. Wie tot het eind van de show bleef (en geloof me, dat was niet iedereen), had er een geweldige trip opzitten op de zwalpende boot van de kapitein; een man die zijn naam ontleende aan het syndroom voor geheugenverlies na overmatig alcoholgebruik.
Korsakov bleek aan het eind ook een man met een gezonde vernielzucht. Drie gitaren en een drumstel (van de vorige groep, nota bene), moesten er aan geloven. ‘In Afrika hebben ze geen gitaren!’, klonk het – eerlijk waar – ergens in het publiek. Een opmerking die naast manifest onwaar en opvallend racistisch ook heel ver van de kwestie verwijderd was. Kapitein Korsakov is één van de spannendste bands van het moment en daar mag al es een gitaar voor sneuvelen.
Earplugs kopen en gaan zien, dus!
6 okt 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)
