Everybody loves Michael

Waarom is het zo moeilijk om over popmuziek te schrijven? Het heeft te maken met schaamte. Want popmuziek gaat over een ordinaire kick, een roes die naar believen opgezocht en herhaald kan worden. [Bart Meuleman, De donkere kant van de zon]

Bart Meuleman heeft gelijk. Wie over popmuziek wil schrijven, moet de schaamte voorbij. Ik begin dan ook met een bekentenis: ‘Ik hou van Michael Jackson.’ En nee, niet alleen van Beat it, Thriller en Billie Jean. Ik hou net zoveel van Heal the World, Human Nature en Man in the Mirror.


[Man in the Mirror, Michael Jackson]

I'm Gonna Make A Change
For Once In My Life
It's Gonna Feel Real Good
Gonna Make A Difference
Gonna Make It Right...
(…)
I See The Kids In The Street
With Not Enough To Eat
Who Am I, To Be Blind?
Pretending Not To See Their Needs
A Summer's Disregard
A Broken Bottle Top
And A One Man's Soul
They Follow Each Other On
The Wind Ya' Know
'Cause They Got Nowhere To Go
That's Why I Want You To Know

I'm Starting With The Man In The Mirror
I'm Asking Him To Change His Ways
And No Message Could Have Been Any Clearer
If You Wanna Make The World A Better Place
Take A Look At Yourself, And Then Make A Change


Wie luistert naar Man in the Mirror, krijgt in het begin heel wat te slikken. Een mierzoete synth-riedel wordt aangevuld met vingergeknip en veel gekreun. Verschrikkelijk. De tekst slaat alles. Wat een banale nonsens! Alsof ik weer 12 ben en een overrijpe pastoor mij de les leest. Waarom pikken wij dit? Waarom komt Michael Jackson hier mee weg? Mijn pas overwonnen schaamte is al weer terug.

Een halve minuut ver in Man in the Mirror, vallen de drums in. De groove ontwikkelt zich. Er wordt opgebouwd naar het refrein. En dan komt de laatste zin van de eerste strofe. Michael zingt letterlijk: ‘That’s why I want you to know’, maar dat is heel moeilijk te verstaan. En toch is dit de belangrijkste zin van de hele strofe. Vanaf hier zingt Jackson feller en met meer verbetenheid. De zang zweeft niet meer, maar bijt, trekt en groovet. Luister maar es naar het verschil tussen de eerste en de tweede strofe (‘I’ve been a victim of, a selfish kind of love’).

We zijn anderhalve minuut ver en ik heb Jackson ondertussen alle zonden van in de intro vergeven. The bastard did it again. Vanaf hier is het genieten. Het vocale steekspel tussen Michael en zijn uit de kluiten gewassen achtergrondkoor werkt aanstekelijk. Tekstueel hebben we na 2 minuten al alle informatie gehad. En toch, toch is het laatste stuk van Man in the Mirror het beste. Blijft alleen de vraag: waarom?

Man in the Mirror leert ons een belangrijke les. In de popmuziek primeert stijl op inhoud. Jackson is the King of Pop enkel en alleen omdat niemand zingt en danst zoals hij. Niet omwille van zijn teksten. Tuurlijk, het helpt dat Jacksons teksten alleen maar algemeenheden bevatten. Ze zijn zo verschikkelijk evident, dat we eigenlijk alleen maar worden aangemoedigd om er vooral niet naar te luisteren. Wie wil er van de wereld nu geen better place maken? Jackson is in de teksten van nummers als Man in the Mirror een kind. Een naïef, klein kind dat droomt van een wereld zonder honger. Michael houdt van blank, zwart, jong en oud. MJ is al die dingen ook gewoon zelf. Hij was zwart, werd blank, werd oud, maar bleef jong. Alles en iedereen is één in Jackons wereld. Kijk maar es hoe Jackson in dit filmpje door niet minder dan 25 zwarte broeders wordt geruggesteund.

http://www.youtube.com/watch?v=_4COxumzxKw

Popmuziek is escapisme. We luisteren er niet voor niks naar in onze vrije tijd. Op momenten dat we even willen vergeten, even willen weg zijn, even iemand anders willen zijn. In de wereld van Michael Jackson is het dan heerlijk vertoeven. Er is liefde en hoop, maar ook veel groove. En dat laatste is niet onbelangrijk. Want pas als we ook fysiek worden meegezogen, is de roes compleet. Pas als alleen de beat nog telt, is het denken gestopt.

Lieve Michael, je wordt gemist.