Bij Bart Somers op de sofa

De Mechelse asielzoekers die bij de stad een aanvraag tot regularisatie hebben ingediend, mogen binnenkort bij burgemeester Bart Somers (Open VLD!) op de koffie. (Bekijk hier het filmpje - let er op hoe Somers elk woord kracht bijzet met een kopstoot) Somers gaat met de asielzoekers "praten over doodnormale, dagdagelijkse dingen" om hun kennis van het Nederlands te testen. Als die onvoldoende blijkt, stuurt de burgemeester een negatief advies aan de minister, die over de regularisatie-aanvraag beslist.

Ik zou er graag bij zijn. Bij Bart Somers op de sofa. Lekker een beetje bijpraten. Over de derde plaats van Malinwa misschien. Of over de voorzittersverkiezingen bij Open Vld. Over waar je de beste frieten koopt in Mechelen. Misschien laat Bart wel iets los over vrouw en kind. Dat de oudste onlangs vroeg of ze een piercing mocht. Stel je voor. Hebben uw kinderen ook van die folietjes, meneer? Ik hoor het hem zo vragen. In Iran, meneer, wat eten ze daar zoal? Jaja, en voelt u zich wat thuis hier? Hoe doen de kinderen het op school? En de vrouw, meneer? Komt ze af en toe es buiten, ja? Alles goed op het werk, meneer? U komt toch altijd op tijd, hoop ik meneer.

Misschien is de Mechelse burgervader wel helemaal geen prater. Misschien weet hij niet zo goed wat zeggen en pulkt hij de hele tijd nerveus aan zijn tricolore sjerp. Misschien haalt hij de dossiers wel door elkaar en vraagt hij aan een Rus hoe je't best een goulash maakt. Runds - of kalfsvlees, meneer, wat lijkt u het best?

De burgemeester sust. Het gaat hier niet om een taaltest. De asielzoeker hoeft geen vlekkeloos Nederlands te praten. Dat kunnen de meeste Mechelaars ook niet, weet hun burgervader. Het moet en zal een gemoedelijk gesprek worden. Als vrienden onder mekaar. Alleen beslist de ene vriend aan het eind van het gesprek of de andere vriend papieren krijgt. Verder is er niks aan de hand.

Ik zou er echt graag willen bij zijn. Bij Bart Somers op de sofa. Gesprekken over bloemkool op leven en dood. Heerlijk.

DE WARE AARD VAN HET BEEST

Absynthe Minded / De Kreun / donderdag 29 okt

In augustus van dit jaar bracht Absynthe Minded zijn vierde full-album uit. De tweede single daaruit, ‘Envoi’, staat sinds vorige week op 1 in de hitlijst van Studio Brussel. Geen wonder dus dat de groep door werd aangekondigd als ‘helden uit De Afrekening.’ Maar Absynthe Minded is een groep met vele gezichten. Een grillige groep, zou je kunnen zeggen. Een veelzijdige groep, volgens mij. Nu eens jazzy, vaak melodieus, soms subtiel, dan weer keihard.

Het optreden in De Kreun begon gemoedelijk. Absynthe speelde het eerste half uur vooral nummers uit de titteloze nieuwe plaat en die is een stuk rustiger dan zijn voorganger There is Nothing. Rustiger, maar zeker niet minder. Heaven knows, Moodswing Baby en vooral Paramount zijn hele sterke popsongs, die live niks van hun kracht moesten inboeten.

Na een half uur volgde met Plane Song een eerste waarschuwing. Met het vliegtuiglied schakelden Ostyn & co een versnelling hoger en, zowaar, een deel van het publiek haakte af. Een paar onverlaten dierven het zelf aan om luidkeels om ‘Envoi’ te roepen.

‘Envoi’ kwam er ook, snel gevolgd door ‘My Heroïcs, Part One’, die andere grote hit. Maar ze waren niet meer dan een tussenpauze. De band knalde door de set. Van Plane Song tot aan Stuck in Reverse, dat een pompend hoogtepunt was.

Absynthe Minded is live een groep met ballen. Veel ballen. Teveel ballen vonden sommigen gisteren. Toegegeven, leuk moet het niet zijn als artiest om te merken dat je zelf meer plezier beleeft aan de set dan een deel van het publiek. De welgemeende fuck you die Bert Ostyn aan het begin van de bisronde opdroeg aan de man die (nog steeds) om ‘Envoi’ stond te roepen, was dan ook begrijpelijk. Toch had Ostyn beter voor de zalvende oplossing gekozen en wat meer moeite moeten doen om met het publiek te praten. Zijn eigenwijsheid weze hem echter vergeven, vooral omdat net die gezonde arrogante tot een krachtige en overtuigende set leed.

In de begindagen werd Absynthe Minded - bij gebrek aan inspiratie - vaak vergeleken met Deus. Er is echter één groot verschil. Deus is een groep op zijn retour. Absynthe Minded zit in stijgende lijn.

Ik heb geschreven.

WHY I BLOG

Andrew Sullivan, redacteur bij The Atlantic en fervent blogger, vraagt zich in een langgerekt essay af waarom hij zoveel plezier beleeft aan schrijven op het web. Het gevoel iets te schrijven dat seconden later door de hele wereld kan worden gelezen, noemt hij bevrijdend. Net alsof je aan de drugs zit.

Vijf regels ver en ik ben nog steeds nuchter. Ik vermoed dat ik ook aan het eind van deze blogpost nog steeds niet stoned zal zijn. Dat heeft wellicht te maken met de aard van het beestje. Ik ben een echte laggard. Nieuwe technologieën maken mij zelden euforisch. De Pater Versteylen in mijn hoofd klinkt luider dan ik het zou willen. Zouden we niet beter leren tevreden te zijn met wat we hebben in plaats van aan honderd kilometer per uur nieuwe gadgets, producten en toepassingen uit te vinden?

Na een korte periode van morele bezwaren, ga ik meestal toch overstag. Ik ben een echte gebruiker (snuif). Zonder internet zou ik niet meer kunnen leven. Ik zou verdwalen in mijn eigen stad, niks meer weten over alles en nog ongelukkiger communiceren met mijn vrienden. Zonder blog overleef ik waarschijnlijk wel nog. Net.

Sullivan is vooral enthousiast over de relatie tussen blogger en lezer. De schrijver kan zich niet langer verschuilen op de redactie van zijn krant. Wie op het internet schrijft doet dat niet traagjes en weldoordacht, maar meteen en vanuit zijn emoties. Bloggen is voor Sullivan echte menselijke communicatie. Veel meer dan schrijven voor een dagblad en natuurlijk nog veel meer dan het schrijven van een roman. Sullivan's verhaal klinkt aantrekkelijk, maar het is niet mijn realiteit.

De paar posts die ik tot hiertoe heb geschreven, waren geen emotionele reacties op pas gebeurde feiten. Het ging eerder om stukjes die ik al lang wilde schrijven, maar tot hiertoe nog niet had geschreven. Bovendien zit deze blog nog in zijn beginfase en is er van interactiveit wenig sprake.

Sullivan helpt de twijfelende blogger. Een blog moet vooral leven, zegt hij. Liever veel korte posts, dan af en toe een lange. Snel schrijven helpt ook. Dat zorgt voor een andere schrijfstijl en verhoogt bij de lezer het gevoel dat de blogger tegen hem spreekt. Ten slotte raadt Sullivan aan om zoveel mogelijk met links te werken. Hetzij naar andere blogs, hetzij naar pagina's waar de post op gebaseerd is.

Ik zal met deze tips zeker rekening houden. Hopelijk blazen ze wat meer leven in deze blog.

Everybody loves Michael

Waarom is het zo moeilijk om over popmuziek te schrijven? Het heeft te maken met schaamte. Want popmuziek gaat over een ordinaire kick, een roes die naar believen opgezocht en herhaald kan worden. [Bart Meuleman, De donkere kant van de zon]

Bart Meuleman heeft gelijk. Wie over popmuziek wil schrijven, moet de schaamte voorbij. Ik begin dan ook met een bekentenis: ‘Ik hou van Michael Jackson.’ En nee, niet alleen van Beat it, Thriller en Billie Jean. Ik hou net zoveel van Heal the World, Human Nature en Man in the Mirror.


[Man in the Mirror, Michael Jackson]

I'm Gonna Make A Change
For Once In My Life
It's Gonna Feel Real Good
Gonna Make A Difference
Gonna Make It Right...
(…)
I See The Kids In The Street
With Not Enough To Eat
Who Am I, To Be Blind?
Pretending Not To See Their Needs
A Summer's Disregard
A Broken Bottle Top
And A One Man's Soul
They Follow Each Other On
The Wind Ya' Know
'Cause They Got Nowhere To Go
That's Why I Want You To Know

I'm Starting With The Man In The Mirror
I'm Asking Him To Change His Ways
And No Message Could Have Been Any Clearer
If You Wanna Make The World A Better Place
Take A Look At Yourself, And Then Make A Change


Wie luistert naar Man in the Mirror, krijgt in het begin heel wat te slikken. Een mierzoete synth-riedel wordt aangevuld met vingergeknip en veel gekreun. Verschrikkelijk. De tekst slaat alles. Wat een banale nonsens! Alsof ik weer 12 ben en een overrijpe pastoor mij de les leest. Waarom pikken wij dit? Waarom komt Michael Jackson hier mee weg? Mijn pas overwonnen schaamte is al weer terug.

Een halve minuut ver in Man in the Mirror, vallen de drums in. De groove ontwikkelt zich. Er wordt opgebouwd naar het refrein. En dan komt de laatste zin van de eerste strofe. Michael zingt letterlijk: ‘That’s why I want you to know’, maar dat is heel moeilijk te verstaan. En toch is dit de belangrijkste zin van de hele strofe. Vanaf hier zingt Jackson feller en met meer verbetenheid. De zang zweeft niet meer, maar bijt, trekt en groovet. Luister maar es naar het verschil tussen de eerste en de tweede strofe (‘I’ve been a victim of, a selfish kind of love’).

We zijn anderhalve minuut ver en ik heb Jackson ondertussen alle zonden van in de intro vergeven. The bastard did it again. Vanaf hier is het genieten. Het vocale steekspel tussen Michael en zijn uit de kluiten gewassen achtergrondkoor werkt aanstekelijk. Tekstueel hebben we na 2 minuten al alle informatie gehad. En toch, toch is het laatste stuk van Man in the Mirror het beste. Blijft alleen de vraag: waarom?

Man in the Mirror leert ons een belangrijke les. In de popmuziek primeert stijl op inhoud. Jackson is the King of Pop enkel en alleen omdat niemand zingt en danst zoals hij. Niet omwille van zijn teksten. Tuurlijk, het helpt dat Jacksons teksten alleen maar algemeenheden bevatten. Ze zijn zo verschikkelijk evident, dat we eigenlijk alleen maar worden aangemoedigd om er vooral niet naar te luisteren. Wie wil er van de wereld nu geen better place maken? Jackson is in de teksten van nummers als Man in the Mirror een kind. Een naïef, klein kind dat droomt van een wereld zonder honger. Michael houdt van blank, zwart, jong en oud. MJ is al die dingen ook gewoon zelf. Hij was zwart, werd blank, werd oud, maar bleef jong. Alles en iedereen is één in Jackons wereld. Kijk maar es hoe Jackson in dit filmpje door niet minder dan 25 zwarte broeders wordt geruggesteund.

http://www.youtube.com/watch?v=_4COxumzxKw

Popmuziek is escapisme. We luisteren er niet voor niks naar in onze vrije tijd. Op momenten dat we even willen vergeten, even willen weg zijn, even iemand anders willen zijn. In de wereld van Michael Jackson is het dan heerlijk vertoeven. Er is liefde en hoop, maar ook veel groove. En dat laatste is niet onbelangrijk. Want pas als we ook fysiek worden meegezogen, is de roes compleet. Pas als alleen de beat nog telt, is het denken gestopt.

Lieve Michael, je wordt gemist.

Tips voor Trips

In het culturele aanbod van een welgestelde regio als Vlaanderen, kan het soms aardig zwemmen zijn. Ik heb dan ook besloten jullie af en toe een reddingsboeitje toe te werpen. Tips voor Trips: deel 1!

Nu woensdag, 14 oktober, kan je om 12u30 in de Brusselse bookshop Passa Porta naar de officiële voorstelling van 'De donkere kant van de zon'; een vrij geniaal boek over popmuziek van de hand van auteur Bart Meuleman.

De dag ervoor (fuck chronologie!), i.e. dinsdag 13 oktober, kan je om 20u naar de cd - voorstelling van 'Well Hunger', het eerste full album van Kapitein Korsakov. Dit vindt plaats in Gent, zaal de Minnemeers. Na Kapitein Korsakov speelt Mudhoney.

Voor alle mensen die

1) naar goeie optredens willen
2) niet te beroerd zijn om tot in Gent te komen
en 3) alle Clearchannels en Live Nations van deze wereld weigeren te onderhouden

www.democrazy.be!

Ik hoop van harte dat ik niet de enige ben die aan deze drie voorwaarden voldoet. Tzou een mooie, maar eenzame wereld zijn.

Officiële start

Ik verklaar deze blog bij deze officieel geopend. Regelmatig zal ik hier concertrecensies publiceren. Soms van minder bekende, Gentse bands, een andere keer van beter bekende Belgische of internationale acts.

De kop wordt afgebeten door een verslag van een indrukwekkend optreden van de Gentse band Kapitein Korsakov in april van dit jaar.

Please enjoy.

Kapitein Korsakov daagt uit in Gentse Charlatan

Kapitein Korsakov daagt uit in Gentse Charlatan

Gent – 07.04.2009 Kapitein Korsakov is een wereld apart. De Gentse band balanceert continu op de grens tussen muziek en pure noise. Als luisteraar ben je dan ook ofwel resoluut voor óf je bent vierkant tegen. There’s no in between. Maar is dat niet zo voor alle goeie acts?

KKK (geen typfout) is het geesteskind van zanger-gitarist Pieter-Paul Devos. Samen met zijn twee kompanen (Pieter van Mullem op bass en Jonas Van den Bossche op drums) is hij schijnbaar constant op zoek naar de grens van wat van een publiek kan verdragen. Die evenwichtsoefening durft al eens te ontaarden. Laatste keer dat we de groep aan het werk zagen, hield Devos er bijvoorbeeld na drie nummers al mee op. Niet zo, donderdag, in de Gentse Charlatan. Devos en co. waren ditmaal perfect in evenwicht. Je zag een nonchalant stel wilde honden, maar wat je hoorde was af. Steeds weer doken uit de betonnen muur van geluid straffe riffs, venijnige zanglijnen en goed gekozen lyrics op. Ritmisch zette de groep je constant op het verkeerde been.

Vergis u niet: KKK bestaat uit drie goed getrainde muzikanten, die wel degelijk weten wat klank is en hoe je die opbouwt. De nummers hebben bovendien steeds een interessante structuur. Kortom: wat de kapitein vertelt, boeit. Wie tot het eind van de show bleef (en geloof me, dat was niet iedereen), had er een geweldige trip opzitten op de zwalpende boot van de kapitein; een man die zijn naam ontleende aan het syndroom voor geheugenverlies na overmatig alcoholgebruik.

Korsakov bleek aan het eind ook een man met een gezonde vernielzucht. Drie gitaren en een drumstel (van de vorige groep, nota bene), moesten er aan geloven. ‘In Afrika hebben ze geen gitaren!’, klonk het – eerlijk waar – ergens in het publiek. Een opmerking die naast manifest onwaar en opvallend racistisch ook heel ver van de kwestie verwijderd was. Kapitein Korsakov is één van de spannendste bands van het moment en daar mag al es een gitaar voor sneuvelen.

Earplugs kopen en gaan zien, dus!

In voorbereiding

Deze blog is volop in voorbereiding. Nog even geduld.