Dit weekend interessante discussie gehad over Music For Life.
De stelling van mijn gesprekspartner:
Music For Life focust te veel op éénmalige giften. Mensen geven wel graag, zolang het maar éénmalig is en het geld rechtstreeks naar de betrokkenen gaat. Dat terwijl NGO's natuurlijk ook fondsen nodig hebben om hun werking te betalen (personeelskosten, bijvoorbeeld) en om meer duurzame acties op poten zetten (opbouwen van lokale economieën bijvoorbeeld).
Over dat laatste een goed interview van een klasgenoot voor Mo* Magazine.
Mjn wederwoord kwam hierop neer:
1. In se heb je gelijk.
MAAR:
2. het Rode Kruis is een NGO die aan noodhulp doet, dus zij focussen zich zowiezo op korstondige acties met direct resultaat
3. misschien is het beter MFL als een mogelijkheid te zien. ontwikkelingshulp was nog nooit zo sexy en in the picture. zien wat het wordt volgend jaar, misschien trekt Studio Brussel de actie wel open naar andere NGO's en meer structurele werking. hopelijk.
4. MFL betrekt mensen die anders nooit geld zouden geven voor het goede doel. ze doen dat omdat ze het op een leuke, moderne manier organiseren. veel liever dit dan sleutelhangers van Vredeseilanden en kaarsen van Amnesty.
5. de enige echte schuldige hier vind ik de overheid. zij hebben expertise op het vlak van ontwikkelingssamenwerking en weten dat er meer nodig is dan noodhulp. toch gaf Leterme 1 miljoen euro. hij deed ook geen moeite om te verstoppen dat dat voor een deel stemmenronselarij was: "Gelet op het feit dat deze actie door heel veel Vlamingen werrd gesteund, ... "
